źródło: encyklopedia.szczecin.pl/wiki/Leon_Babi%C5%84ski
Leon Babiński urodził się 13 stycznia 1891 roku w Warszawie. Był synem Leona Władysława Babińskiego i Stefanii Karpińskiej herbu Korab. Jego dzieciństwo i młodość związana była z Warszawą. Uczył się w gimnazjum im. gen. Ignacego Chrzanowskiego, gdzie w latach 1905-1907 uczestniczył w strajkach szkolnych młodzieży polskiej. Maturę zdał w 1909 roku, a następnie studiował prawo na Sorbonie w Paryżu oraz na Carskim Uniwersytecie Łomonosowa w Moskwie. Studia ukończył z wyróżnieniem uzyskując złoty medal i tytuł kandydata nauk. W latach studenckich związany był ze Stronnictwem Polityki Realnej.
W latach 1913-1917 odbył aplikację adwokacką i sądową. Szczególnie interesowało go prawo cywilne i międzynarodowe. Od 1 września 1917 roku pracował w Sądzie Najwyższym jako sekretarz naczelny. Był pracownikiem Rady Windykacji Strat Wojennych Tymczasowej Rady Stanu. W 1919 roku został zaangażowany do pracy jako radca prawny w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był delegatem rządu w Komisji Mieszanej do spraw Górnego Śląska i przedstawicielem Trybunału Ligi Narodów ds. Górnego Śląska.
Jego największą i jedyną miłością, była Maria Rutkowska, córka prezydenta miasta Lwowa, z którą ożenił się 30 czerwca 1927 roku. Ślub odbył się we Lwowie i był wydarzeniem towarzyskim miejscowej inteligencji. Małżeństwu Babińskich urodziło się trzech synów: Jan, Andrzej i Krystyn.
Babiński okazał się doskonałym nauczycielem. Był wykładowcą prawa na Uniwersytecie Warszawskim oraz wykładowcą w Szkole Nauk Politycznych. W latach 1921-1939 wykładał prawo międzynarodowe i morskie w Szkole Głównej Handlowej. W roku 1925 uzyskał tytuł docenta, a w 1938 profesora tytularnego.
W latach dwudziestolecia międzywojennego Babiński współtworzył polskie sądownictwo. Brał udział w pracach Międzynarodowej Komisji Żeglugi Powietrznej. Był jedynym ekspertem Polakiem w tym gremium. Był też delegatem Rzeczypospolitej Polskiej do Międzynarodowego Komitetu Technicznego Ekspertów Prawa Lotniczego. Uczestniczył w tworzeniu międzynarodowego prawa morskiego i lotniczego.
W 1929 roku zorganizował w Warszawie międzynarodową konferencję zakończoną uchwaleniem Konwencji Warszawskiej, która ujednolicała międzynarodowe prawo przewozów lotniczych. Leon Babiński był redaktorem tekstu tej konwencji, który z niewielkimi poprawkami obowiązuje do dziś. Podpisy Babińskiego składane w imieniu Rzeczypospolitej widnieją na wielu międzynarodowych dokumentach z tego okresu.
Lata okupacji 1939-1945 Babiński spędził na wsi na Podkarpaciu ukrywając się przed Niemcami.
W pierwszych latach powojennych (1945-47) Babiński jako przedwojenny radca prawny Ministerstwa Spraw Zagranicznych został zaangażowany do pracy w Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie w ramach akcji odzyskiwania zagrabionego z Polski mienia. Działalność na polu międzynarodowym sprawiła, że w 1947 roku Instytut Prawa Międzynarodowego w Gandawie powołał Leona Babińskiego do swojego grona. To wielkie wyróżnienie było szczególnie ważne dla niego.
Świadomym wyborem profesora Babińskiego było oddanie się pracy dydaktycznej. Babiński uważał, że podwaliną wolności każdej jednostki jest jej rozwój intelektualny. W związku, iż warszawskie mieszkanie Babińskich nie przetrwało Powstania Warszawskiego i rodzina zamieszkała w okolicach Poznania- od 1947 Leon rozpoczął pracę wykładowcy na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Józef Górski, rektora Akademii Handlowej w Szczecinie namówił Babińskiego na przeprowadzkę z rodziną do Szczecina. Leon Babiński rozpoczął pracę dydaktyczno-naukową na szczecińskim oddziale Akademii Handlowej w Poznaniu, później przekształconą w Wyższą Szkołę Ekonomiczną.
Jego wykład inaugurujący w październiku 1947 roku na Akademii Handlowej w Szczecinie nosiła tytuł „O wolności mórz i oceanów” i był dowodem umiłowania wolności oraz głębokiego zainteresowania prawem morskim.
W latach 1947-1948 Leon Babiński pełnił funkcję zastępcy rektora, a w latach 1948-1951 rektora Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Szczecinie W latach 1955-61 (od momentu jej powstania) był związany z Politechniką Szczecińską.
W 1961 roku przeszedł na emeryturę, ale nie zrezygnował z czynnego życia naukowego.
Pracował nie tylko na uczelni, gdzie prowadził wykłady z prawa morskiego aż do 1972 roku . Aktywnie też działał w Szczecińskim Towarzystwie Naukowym, którego był głównym organizatorem. Jako prezes Towarzystwa Naukowego w latach 1956–1970 czynił starania o utworzenie Uniwersytetu Szczecińskiego. Działał w Ekspozyturze Komisji Prawa Morskiego.
W ostatnich latach życia zajmował się prawem kosmicznym. Jest autorem blisko 300 publikacji naukowych. Zmarł w 1973 roku.
Babiński był wielkim humanistą i miłośnikiem literatury pięknej. W chwilach wolnych lubił deklamować wiersze po rosyjsku, polsku i łacinie. Szczególnie bliska była mu poezja romantyczna Mickiewicza, Puszkina i Lermontowa. Profesor sam tworzył poezję. Niepublikowane wiersze, wspomnienia, fragmenty korespondencji oraz historie rodzinne są zdeponowane w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu oraz w zbiorach rękopisów Książnicy Pomorskiej w Szczecinie.
W 1971 roku Leon Babiński, jako pierwszy w dziejach Politechniki Szczecińskiej otrzymał tytuł doktora honoris causa. Jego imię nadano jednej z ulic w Szczecinie oraz auli akademickiej w budynku Wydział Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Szczecińskiego. Znalazł się na 30 miejscu listy „Szczecinianie Stulecia”, utworzonej na przełomie XX i XXI w. Za swe wybitne zasługi Leon Babiński już w 1926 roku otrzymał order Polonia Restituta IV klasy. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1964), dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (1937,1956), Złotą Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego (1960), odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, złotą odznaką Zasłużony Pracownik Morza, złotą odznaką Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Za dokonania związane z rozwojem prawa międzynarodowego otrzymał Krzyż Oficerski Francuskiej Legii Honorowej.
Leon Babiński przyniósł na grunt Szczecina głęboką wiedzę, doświadczenie i wysoką kulturę człowieka nauki, gdy na „spalonej ziemi”, wśród ludzi przybyłych z różnych stron, trzeba było od podstaw tworzyć środowisko naukowe – tak działalność zawodową i społeczną tego wieloletniego mieszkańca Szczecina[1], podsumowała Janina Jasnowska -polska profesor nauk botanicznych Akademii Rolnicznej w Szczecinie.
[1] Janina Jasnowska: Leon Babiński. Przez Moskwę i Paryż do Szczecina, Szczecinianie stulecia, rok 2000
Bibliografia
- 1.Tadeusz Białecki: Encyklopedia Szczecina. T. 1. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, Instytut Historii, Zakład Historii Pomorza Zachodniego, 1999, s. 65–66
- Janina Jasnowska: Leon Babiński. Przez Moskwę i Paryż do Szczecina. Szczecinianie stulecia, rok 2000, s. 20–21
- Kurier Szczeciński 24-26 10 2009, Prof. Leon Babiński – wielki humanista.
autor: Marcin Osiński, Koło Naukowe Historyków Akademii Pomorskiej, czerwiec 2018